De situatie waarin we zitten ontstaat. Er is geen schuldige aan te wijzen, althans het heeft geen zin. Het heeft ook weinig zin om met elkaar te delen wat we van de situatie vinden of wie het goed doet of minder. Oordelen zijn nu desastreus voor het vinden van elkaar, voor het voeren van een goed gesprek om uit deze situatie te komen. En ik doel niet alleen op het einde van de crisis, nee ook op het combineren van de belangen van twee ouders die thuis werken en hun kinderen die thuis willen leren.
Willen we hieruit komen dan moeten we ons beseffen dat we in een systeem zitten. Een combinatie van werken, leren en leven waarover we met elkaar moeten spreken, afspraken maken en minstens 70% van de mensen zich ook aan die afspraken moet houden. Anders wordt het een zooitje. Dat die afspraken anders zijn voor het bestrijden van de crisis dan voor het liefdevol vervolmaken van een werkweek, beseft iedereen zich. Sterker nog, de afspraken thuis zijn voor ieder gezin anders, bijvoorbeeld aan de hand van de leeftijd van de kinderen. Dat de werkgever hierin ook een rol heeft, is duidelijk. Zij moeten zich menselijk opstellen, bevatten dat ze onderdeel zijn van veel systemen en hun belang niet meer boven dat van de andere systemen gaat, maar dat ook zij vanaf nu afhankelijk zijn. Een volwassen gesprek helpt daarin, samen met duidelijke afspraken en een sanctie op het naleven ervan. Of dat nu geen toetje is of een warm reflectiegesprek net voor het slapen gaan. Sanctie of liever reflectie is nodig....
